Ciekawostki o Świętokrzyskim Parku Narodowym

Rocznie Świętokrzyski Park Narodowy odwiedza ponad 170 tysięcy osób.

Charakterystyczne ukształtowanie terenu Gór Świętokrzyskich sprawia, że występuje spore zróżnicowanie klimatyczne. Wyodrębnia się trzy piętra klimatyczne. Najniższe z nich – dolinne, wyróżnia się największymi wahaniami temperatur i najmniejszymi opadami. Piętro stokowe ma z kolei najmniejsze różnice temperatur, a opady utrzymują się na średnim poziomie. Na najwyższym piętrze występują najniższe temperatury średnie, najwięcej opadów i najkrótszy okres wegetacji roślin. Różnice temperatur pomiędzy piętrami mogą sięgać nawet 20 stopni Celsjusza, co można zaobserwować również w Tatrach.

Największym wzniesieniem jest Łysica, najwyższy szczyt w województwie świętokrzyskim – 612 m n.p.m.

Ponad 95% powierzchni Świętokrzyskiego Parku Narodowego porastają lasy.

Nie występują tu liczne gatunki roślin. Wynika to z ubogiego, kwarcowego podłoża, które powoduje zakwaszenie gleby i wody. Górskie zbocza porośnięte są jodłami, których zwarta budowa zatrzymuje wiele światła, co także nie sprzyja rozwojowi roślinności. Można tu spotkać wiele zbiorowisk roślinnych, które wraz z formami skalnymi, tworzą niezwykle malownicze obrazy.

Przez Park przechodzi 6 szlaków turystycznych.

W parku żyje ponad 4 tysiące różnych gatunków zwierząt. Niektóre z gatunków fauny utrzymały się jedynie w Górach Świętokrzyskich, dzięki specyficznemu klimatowi, jaki tu występuje.

Na terenie Świętokrzyskiego Parku Narodowego wyodrębniono pięć obszarów, w których fauna, flora i krajobraz są pod szczególną ochroną: „Chełmowa Góra” chronić ma naturalne stanowiska modrzewia polskiego, rezerwaty „Święty Krzyż” i „Łysica” mają służyć zachowaniu ekosystemów gołoborza, obszar „Czarny Las” wyodrębniono w celu zachowania oryginalnego zalesienia, „Mokry Bór” utworzono w celu ochrony borów porastających tereny bagienne.